เพียงฟ้าดินแยกเราให้ห่าง

            

คำเตือนนนน!!!!

       เนื้อหาต่อไปนี้ที่ทุกท่านจะได้อ่านมีความ วาย (y) ที่ฝังอยู่ในตัวผู้เขียนอย่างมาก ถึงมากที่สุด จนมันล้นทะลักออกมา บวกกับอยากลองแต่งเรื่องที่นายเอกดูหน้าสงสารจนกู่ไม่กลับแล้วยังมายากจนแบบสุดๆดูแล้วเรื่องมันจะเป็นยังไงกันต่อ เชิญรับชมกันได้เลยนะตะเองงงงงง

ก๊อกๆๆ 

ก๊อกๆๆ

“สัสติม........ตื่นดิ”

“กูโทรหามึงเป็นสิบกว่าสาย บอกจะไปกับกูแล้วหนีมานอนทำหอกอะไร”

             ก๊อกๆๆ

“ไอ้เหี้ย.....คุณปัฐท์ มึงต้อยกะกูซักทีม่ะ”

       ผมเคยคิดว่า ณ ช่วงชีวิตหนึ่งของผมไม่คิดว่าจะได้ทำแบบนี้เพื่อใครซักคนหนึ่งมาก่อน

“ไอ้ติมไอ้เพื่อนเหี้ย  ช้าว่ะ”

“ควายเถอะคุณชายปัฐท์นี้ตีสามครึ่งมึงจะลากกูไปไหนนะ???”

“ซักที่นี่แหละ”

     ผมไม่รู้ว่าในตอนนั้นผมคิดอะไรอยู่ แต่ผมรู้สึกกระวนกระวายอยู่ไม่สุข เป็นห่วง ทั่งที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องต่อกัน มีเพียงความรู้สึกว่าสงสารและการได้ผลประโยชน์ร่วมกันเท่านั้นที่รั้งเราไว้  แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่.........ไม่ใช่เลย.....

hi Hiiiiiii

สวัดดีตะเองทุกคนเลยน้าาาาาาา    เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกทีเราลงเลยนะตะเอง

ฝากเป็นกำลังใจให้เราหน่อยน้า

สามารถติชมเราได้เสมอเราพร้อมที่จะปรับปรุงตลอดเลยนะตะเอง  แล้วเป็กำลังใจให้เราด้วยเน้อ